“โอ้ย!” “วันหยุดนี้พวกเราต้องลงพื้นที่ทำงานกันอีกแล้วเหรอ…”
เสียงแว่วมาจากทีมงานรายการรู้อยู่กับน้ำ และมีคำถามตามมาว่าคนสั่งการไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไร?
ความคาใจที่จะถามเหตุผลและแนวคิดจากคนสั่งการก็ผุดขึ้นมาทันที…
…เอาล่ะว่ะกล้าๆหน่อยถามให้รู้เรื่องไปเลย…
…และแล้วก็มีการดักรอคนสั่งการแต่เช้าหน้าลิฟต์ของอาคารจุฑามาศซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ
สวัสดีค่ะท่านเลขาฯ มีหลายๆคนสงสัยว่าท่านเลขาฯไม่เหนื่อยที่จะลงพื้นที่ทำงานในช่วงวันหยุดบ้างหรือคะ?
…เรื่องเหนื่อยเหรอ ย่อมเหนื่อยแน่นอนเพราะต้องเดินทาง ยิ่งถ้าเที่ยวบินเช้ามากๆก็ต้องตื่นแต่เช้า บางพื้นที่ต้องทั้งนั่งรถ เดินเท้าเข้าไปดูพื้นที่ให้เห็นสภาพปัญหาจริง พูดคุยซักถามพี่น้องประชาชนในพื้นที่ มันก็แค่เหนื่อยกายนะ แต่เรามีความสุขใจถ้าได้เห็นรอยยิ้มหรือแววตาแห่งความหวังจากพี่น้องประชาชนที่เกิดทุกข์จากปัญหาเรื่องน้ำ ความเหนื่อยกายก็ทุเลาลงสงสัยคงเพราะฮอร์โมนแห่งความสุขหลั่งออกมาช่วยบำบัดร่างกายมัง…
แล้วไม่เบื่อบ้างหรือคะ?
…เป็นคำถามที่ดีนะ พูดอย่างโกหกหรือแนวโลกสวยก็ต้องบอกว่าไม่เบื่อแน่นอน แต่โลกแห่งความจริงคือเคยคิดเบื่อสิ แต่ต้องเปลี่ยนความคิดที่จะต้องไม่เบื่อให้ได้ เลยมีความคิดว่าต้องทำงานให้เหมือนเที่ยว เพราะที่เบื่อคือวันหยุดเราก็อยากพักผ่อน อยากไปเที่ยวเหมือนคนอื่นๆบ้าง แต่มันถูกเบียดบังไปหมด…
แล้วที่ว่าทำงานให้เหมือนเที่ยวนี่มันเป็นอย่างไรหรือคะ?
…เวลาคุณไปเที่ยว คุณคาดหวังอะไรจากการไปเที่ยวบ้างล่ะ สำหรับผมแล้วคงเป็นการได้รูปถ่ายสวยๆไม่ว่าจะเป็นวิวทิวทัศน์ ดอกไม้ ใบหญ้า รูปตัวเองบ้างในบางครั้้ง ลิ้มรสอาหารประจำถิ่นที่มีชื่อเสียง ตามด้วยกาแฟอร่อยๆสักหน่อย และเจอผู้คนที่จะมีมิตรภาพดีๆต่อกันแค่นี้ก็เพียงพอกับการท่องเที่ยวของผมแล้ว…
แต่ไปลงพื้นที่ทำงาน แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาทำแบบนี้ได้ล่ะคะ?
…ขั้นแรกเราก็ต้องขยันตื่นแต่เช้าก่อนออกไปทำงานเพื่อเดินออกกำลังกายตอนเช้าเราจะได้อะไรมากมายจากการออกไปเดินตอนเช้า บางพื้นที่เราอาจได้เจอพระเดินบิณฑบาตเราก็ใส่บาตรได้ด้วย เดินไปเจอมุมสวยๆ ก็ถ่ายภาพเก็บมุมสวยๆ เหล่านั้นไว้ เท่ากับเราได้ทั้งสุขภาพและความทรงจำดีๆ ในบางครั้งระหว่างการลงพื้นที่ในป่าในเขาก็มีมุมสวยๆ ในระหว่างที่เราทำงานก็แชะภาพเก็บไปด้วยได้ ส่วนการลิ้มชิมรสอาหารประจำถิ่นจากร้านที่ขึ้นชื่อนั้นไม่มื้อกลางวันหรือมื้อเย็นก็จัดกันสักหน่อยกับทีมงานที่ไปด้วยกัน และในระหว่างวันเราก็แวะหากาแฟเติมพลังสักแก้วแค่นี้ก็ชื่นฉ่ำหัวใจแล้ว ที่สำคัญบางครั้งเราได้พบกัลยาณมิตรที่สานสัมพันธ์กันจนเหมือนญาติ…
…การมาทำงานที่สำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาตินั้น การแก้ไขปัญหาให้ตรงจุดจึงมีความจำเป็นที่จะต้องลงพื้นที่เพื่อรับฟังปัญหา ความต้องการของประชาชนในพื้นที่โดยตรง เพื่อแก้ปัญหาได้ตรงความต้องการของพื้นที่ ทำให้ชีวิตเหมือนต้องเดินทางไปทั้ง“ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ“จริงๆ…
…ตัวอย่างเช่นที่จังหวัดร้อยเอ็ดนั้นมีความประทับใจมากมายเพราะเกิดกัลยาณมิตรกับปราชญ์ชาวบ้านที่คนในพื้นที่เรียกกันว่าพ่อแสวง เป็นปราชญ์ชาวบ้านในพื้นที่ทุ่งกุลาร้องไห้ที่ได้น้อมนำแนวทางหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปประยุกต์ใช้กับพื้นที่ของตนโดยเปลี่ยนจากพื้นที่นามาเป็นสระน้ำบางส่วน ปลูกไม้ผลบางส่วน ทำให้การทำนาไม่ต้องรอแค่น้ำฝนที่เสี่ยงต่อการขาดแคลนน้ำในช่วงฝนทิ้งช่วง ข้อสำคัญยังมีรายได้ตลอดทั้งปีนอกจากรายได้จากการทำนาแล้ว ปัจจุบันพ่อแสวงได้เปิดบ้านของตนเองเป็นแหล่งเรียนรู้ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงและคอยช่วยเหลือพี่น้องประชาชนในพื้นที่และใกล้เคียงเป็นอย่างดี…
นอกจากร้อยเอ็ดที่เราได้ลงพื้นที่ในการแก้ไขปัญหาของพี่น้องประชาชนแล้ว เรายังได้ลงพื้นที่อื่นไปทั่วทุกภาคไม่ว่าจะเป็นเหนือ อีสาน กลาง ใต้ ตะวันออก และตะวันตก แม้กระทั่งตามเกาะต่างๆ ทำให้เราได้ทั้งการเรียนรู้ที่จะร่วมกันแก้ไขปัญหาในพื้นที่จากพี่น้องประชาชนเอง ได้รับรู้ถึงน้ำใจที่มีต่อกัน นับว่าเป็นการเดินทางแบบ“ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ”อย่างแท้จริง ซึ่งถือเป็นประสบการณ์ที่ดีและเป็นกำไรต่อชีวิตที่ได้พบเห็นเรื่องราวต่างๆมากมายที่ไม่สามารถเล่าให้ฟังได้หมดในวันเดียว…
เป็นอย่างไรกันบ้างที่ได้ฟังเรื่องราวในมุมมอง “ทำงานให้เหมือนเที่ยว” กันแล้ว หวังว่าคงจะเป็นพลังบวกให้กับคนที่ต้องทำงานหนักโดยเฉพาะคนที่ต้องทำงานในช่วงวันหยุดขึ้นมาได้นะ ถ้าอย่างนั้นช่วยร้องออกไปดังๆ ว่า “สู้โว้ย”
ตรัยวาริน