Archives

“บ้านบนดอย บ่มีแสงสี บ่มีทีวี บ่มีน้ำประปา” แว่วเสียงเพลงเก่าเพลงนี้ลอยมาในหัว ขณะนั่งรถขึ้นดอยติดตามคณะผู้บริหารและเจ้าหน้าที่สำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ (สทนช.) ไปดูคุณภาพน้ำประปาและน้ำในกิจกรรมอื่นๆ ในพื้นที่ อ.แม่สอด อ. แม่ระมาด และ อ.ท่าสองยาง จ. ตาก พื้นที่สุดเขตชายแดนไทยติดกับประเทศพม่า จากโจทย์ความมุ่งมั่นตั้งใจของรัฐบาลที่จะขับเคลื่อนเรื่องสิทธิมนุษยชนเพื่อสร้างความเท่าเทียม ทั่วถึง และลดความเหลื่อมล้ำให้ได้ในทุกพื้นที่ แม้แต่ในพื้นที่ของกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาจยังไม่มีบัตรประชาชนไทย แต่หากอาศัยอยู่ในผืนแผ่นดินไทยแล้ว อย่างน้อยทุกคนควรมีสิทธิเข้าถึงสาธารณูโภคขั้นพื้นฐานได้ สำหรับการเข้าถึงเรื่อง “น้ำ” ตัวชี้วัดที่แสดงให้เห็นได้เป็นรูปธรรมชัดเจนก็คือ “ไม่ท่วม ไม่แล้ง และทุกบ้านมีน้ำสะอาดใช้อย่างเพียงพอ” ซึ่งการลงพื้นที่ของคณะ สทนช. ในครั้งนี้ นอกจากจะบูรณาการหน่วยงานต่างๆ ทั้งในส่วนกลางและในพื้นที่ร่วมกันสำรวจข้อมูลปัญหา เพื่อวางแนวทางแก้ไขปัญหาเรื่องน้ำในประเด็นต่างๆ แล้ว ยังได้มีการประชุมเชิงปฏิบัติการ ที่ระดมสมองทั้งหน่วยงานและชาวบ้านหมู่ต่างๆ ของ...

“โอ้ย!” “วันหยุดนี้พวกเราต้องลงพื้นที่ทำงานกันอีกแล้วเหรอ…” เสียงแว่วมาจากทีมงานรายการรู้อยู่กับน้ำ และมีคำถามตามมาว่าคนสั่งการไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไร? ความคาใจที่จะถามเหตุผลและแนวคิดจากคนสั่งการก็ผุดขึ้นมาทันที… …เอาล่ะว่ะกล้าๆหน่อยถามให้รู้เรื่องไปเลย… …และแล้วก็มีการดักรอคนสั่งการแต่เช้าหน้าลิฟต์ของอาคารจุฑามาศซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ สวัสดีค่ะท่านเลขาฯ มีหลายๆคนสงสัยว่าท่านเลขาฯไม่เหนื่อยที่จะลงพื้นที่ทำงานในช่วงวันหยุดบ้างหรือคะ? …เรื่องเหนื่อยเหรอ ย่อมเหนื่อยแน่นอนเพราะต้องเดินทาง ยิ่งถ้าเที่ยวบินเช้ามากๆก็ต้องตื่นแต่เช้า บางพื้นที่ต้องทั้งนั่งรถ เดินเท้าเข้าไปดูพื้นที่ให้เห็นสภาพปัญหาจริง พูดคุยซักถามพี่น้องประชาชนในพื้นที่ มันก็แค่เหนื่อยกายนะ แต่เรามีความสุขใจถ้าได้เห็นรอยยิ้มหรือแววตาแห่งความหวังจากพี่น้องประชาชนที่เกิดทุกข์จากปัญหาเรื่องน้ำ ความเหนื่อยกายก็ทุเลาลงสงสัยคงเพราะฮอร์โมนแห่งความสุขหลั่งออกมาช่วยบำบัดร่างกายมัง… แล้วไม่เบื่อบ้างหรือคะ? …เป็นคำถามที่ดีนะ พูดอย่างโกหกหรือแนวโลกสวยก็ต้องบอกว่าไม่เบื่อแน่นอน แต่โลกแห่งความจริงคือเคยคิดเบื่อสิ แต่ต้องเปลี่ยนความคิดที่จะต้องไม่เบื่อให้ได้ เลยมีความคิดว่าต้องทำงานให้เหมือนเที่ยว เพราะที่เบื่อคือวันหยุดเราก็อยากพักผ่อน อยากไปเที่ยวเหมือนคนอื่นๆบ้าง แต่มันถูกเบียดบังไปหมด… แล้วที่ว่าทำงานให้เหมือนเที่ยวนี่มันเป็นอย่างไรหรือคะ? …เวลาคุณไปเที่ยว คุณคาดหวังอะไรจากการไปเที่ยวบ้างล่ะ สำหรับผมแล้วคงเป็นการได้รูปถ่ายสวยๆไม่ว่าจะเป็นวิวทิวทัศน์ ดอกไม้ ใบหญ้า รูปตัวเองบ้างในบางครั้้ง ลิ้มรสอาหารประจำถิ่นที่มีชื่อเสียง ตามด้วยกาแฟอร่อยๆสักหน่อย และเจอผู้คนที่จะมีมิตรภาพดีๆต่อกันแค่นี้ก็เพียงพอกับการท่องเที่ยวของผมแล้ว… แต่ไปลงพื้นที่ทำงาน แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาทำแบบนี้ได้ล่ะคะ?...

คู่มือฝายดินซีเมนต์ อ่านที่นี่

#สลิลธาราอารัญ หากคำว่า “อู่ข้าวอู่น้ำ” จะหมายถึง พื้นที่หรือดินแดนที่เป็นแหล่งผลิตอาหารให้กับมนุษย์และสัตว์ ก็ถือได้ว่า “พื้นที่ชุ่มน้ำ” ทั่วประเทศก็คือ “อู่ข้าวอู่น้ำ” ทางธรรมชาติของมนุษย์และสัตว์ในพื้นที่โดยรอบนั่นเอง เพราะพื้นที่ชุ่มน้ำ หรือ Wetlands ได้แก่ แหล่งน้ำประเภทต่างๆ ทั้งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและที่มนุษย์สร้างขึ้น คือแหล่งผลิตห่วงโซ่อาหารที่มีทรัพยากรและผลผลิตทางธรรมชาติที่มนุษย์สามารถนำไปใช้ผลประโยชน์ได้มากมาย และยังมีความสำคัญทางนิเวศวิทยา ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม รวมไปถึงวิถีชีวิตชุมชนอีกด้วย พื้นที่ชุ่มน้ำจำนวนมากทั่วประเทศ ได้ถูกจัดแบ่งความสำคัญเป็น 4 ระดับ ได้แก่ ระดับระหว่างประเทศ ระดับนานาชาติ ความสำคัญระดับชาติ และ ระดับท้องถิ่น ในจำนวนนี้ก็มี “หนองหาร” จังหวัดสกลนคร ที่ได้รับการจัดลำดับให้เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระดับนานาชาติ เพราะเป็นทั้งแหล่งน้ำผิวดินในการอุปโภคและบริโภคของชุมชนเมืองสกลนครและพื้นที่โดยรอบ และยังเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของปลาน้ำจืดและนกน้ำหลากหลายสายพันธุ์จึงนับได้ว่าเป็น “อู่ข้าวอู่น้ำ” ของชาวสกลนครอย่างแท้จริง...